AA
۱۰۳
۱۶
۱
CC
AG+GG
۱۹
۵
۶۹/۱
۱۸/۵-۵۵/۰
۳۵۵/۰
CT+TT
AA
۸۱
۲۱
۶۷/۱
۴۰/۳-۸۲/۰
۱۵۹/۰
CT+TT
AG+GG
۱۲
۴
۱۵/۲
۴۸/۷-۶۲/۰
۲۳۱/۰
فصل پنجم
بحث و نتیجه گیری
۵-۱- بحث و نتیجه گیری:
پیوند کلیه به عنوان یک استراتژی درمانی مهم برای بیماران مبتلا به ESRD است (Nafar et al, 2011). راهکارهایی پیش و پس از پیوند به کار گرفته میشوند تا عمر و عملکرد پیوند را افزایش دهند. از جمله این راهکارها میتوان به استفاده از داروهای سرکوبکننده سیستم ایمنی، سنجش سازگاری بافتی، تعیین گروه خونی، حذف آنتیبادیها، سنجش سازگاری متقاطع و غیره اشاره کرد. با این حال هنوز رد پیوند به عنوان علت اصلی عدم موفقیت این روش درمانی به حساب می آید. از این رو امروزه تحقیقات بسیاری در زمینه جلوگیری از انواع رد پیوند انجام میشوند. مطالعات ژنتیکی نشان می دهند که تنوع ژنتیکی مؤثر بر بقاء آلوگرافت فراتر از مولکولهای MHC است (Akalin et al, 2001)، برای مثال چند شکلیهای متفاوتی از ژن CTLA4 در عملکرد بافت و رد پیوند موثر هستند (Guo et al, 2013).
استرس اکسیداتیو یکی از دلایل عوارض جانبی در طول دوره پیوند است. کلیه پیوندی مستعد ابتلا به آسیب های ناشی از استرس اکسیداتیو به واسطه شرایط قبل و پس از پیوند است که عدم تعادل بین اکسیدانها و آنتیاکسیدانها می تواند از دلایل آن باشد. علاوه بر تاثیر منفی بر عملکرد آلوگرافت، استرس اکسیداتیو باعث التهاب، بیماری های قلبی و عروقی، سرطان، سندرمهای متابولیکی و اختلالات دیگر در گیرندگان پیوند می شود. حضور و شدت استرس اکسیداتیو می تواند با بیومارکرهای مختلفی شامل لیپیدها، پروتئینها، اسیدهای نوکلئیک، نیتریک اکسید، گلوتاتیون و علاوه بر آن، بیان و فعالیت مولکولهای حساس به اکسیداسیون و کاهش آنزیم های آنتیاکسیدان شناخته شود (Nafar et al, 2011).
رادیکالهای آزاد ناشی از استرس اکسیداتیو توسط آنزیم های آنتیاکسیدان خنثی میشوند. از جمله این آنزیمها میتوان به کاتالاز، میلوپراکسیداز و خانوادههای گلوتاتیون پراکسیداز، سوپراکسیددسموتاز و NAD(P)H دهیدروژنازکوئینون اشاره کرد. با تغییر در میزان یا فعالیت هر یک از این آنزیمها احتمال ایجاد استرس اکسیداتیو و متعاقب آن ایجاد عوارض جانبی در فرد گیرنده پیوند از جمله رد پیوند افزایش مییابد (Lubos et al, 2011).
آنزیم گلوتاتیونپراکسیداز یک، پراکسیدازی درون سلولی است که باعث سمزدایی پراکسید هیدروژن می شود. چند شکلی مورد مطالعه از ژن GPX1 در موقعیت کدون ۱۹۸ قرار گرفته که با تبدیل پرولین به لوسین- به دلیل جایگزینی نوکئوتید تیمین به جای سیتوزین- باعث کاهش سطح فعالیت این آنزیم می شود.
بر اساس نتایج به دست آمده در این مطالعه برای چندشکلی ژنتیکی GPX1 pro198le، بین دو جمعیت سالم و بیمار از لحاظ فراوانی ژنوتیپی و آللی هیچ گونه اختلاف معنیداری حاکی از افزایش خطر ابتلا به بیماریهای زمینهای نیازمند پیوند کلیه مشاهده نشد. فراوانی ژنوتیپی و آللی بدست آمده برای این چندشکلی ژنتیکی در بین بیماران پیوند کلیه فاقد رد حاد و دارای رد حاد پیوند نیز اختلاف معناداری مبنی بر افزایش یا کاهش خطر رد حاد پیوند را نشان نمیدهند.
مطالعات انجام شده بر روی ارتباط چند شکلی ژنتیکی GPX1 pro198leu با بیماریهای مختلف، نشان دهنده افزایش احتمال ابتلا به CHD (Ye et al, 2013)، KBD(Huang et al, 2013 )، تومور مغزی (Bhatti et al, 2009) و CVD (Zhang et al, 2014) در حضور آلل T در این جایگاه است. با این حال ارتباط معناداری بین این چند شکلی و احتمال ابتلا به سرطان (Hang et al, 2013 ) و بیماری مینیر (Teranishi et al, 2012) دیده نشده است.
فراوانی آلل T از چندشکلی pro198leu ژن GPX1 در میان جمعیتهای مختلف جهان متفاوت است. براساس مطالعات انجام شده بین این چندشکلی و احتمال ابتلا به بیماریهای متفاوت، فراوانی الل T در شرق آسیا کمترین میزان مشاهده شده را داراست به طوری که کمترین فراوانی در ژاپن (۰۸۷/۰) دیده می شود. فراوانی این آلل با پیشروی به سمت غرب افزایش مییابد. فراوانی آلل T در جمعیت ایران برابر ۲۲۱/۰ است که مشابه جمعیتهای اروپایی و آمریکایی است.
جدول۵-۱: فراوانی آلل T از چندشکلی pro198leu ژن GPX1 در جمعیتهای متفاوت
ژاپن
