• • هابر و استاندیگ^[۱۶۲] (۱۹۷۰ ) نشان دادند که مدت زمان ذخیره­ی اطلاعات در حافظه ­ی بینایی تا حدود ۱۰۰ میلی ثانیه است.

• • اگزلی (۲۰۰۲) در پژوهشی به بررسی رابطه بین حافظه­ بینایی و خطاهای بینایی در هجی کردن بین دو گروه با حافظه­ کوتاه­مدت معمولی و وضعیت پرداخت. نتایج نشان داد که ضعف حافظه­ کوتاه مدت بینایی به خطاهای نوشتن حروف مرتبط می­ شود. هم چنین گروهی که حافظه­ کوتاه مدت بینایی ضعیفی داشتند در سایر مقیاس­های پردازش بینایی نیز ضعیف­تر عمل می­کردند.

  

• • ولف و ایوانز (۲۰۱۰ ) در پژوهشی با عنوان « حافظه ی بینایی تا حدودی تحت کنترل ارادی است» نشان دادند که در اکثر حالت­ها فرد کنترل محدودی بر روی اقلامی که وارد حافظه­ بینایی می­شوند، دارد.

• • • جیانگ، انگ و همکاران^[۱۶۳] (۲۰۰۵ ). در پژوهشی با عنوان« حافظه­ کوتاه مدت بینایی برای محرک­های بینایی ساده و پیچیده» نشان دادند که زمانی که محدودیت­های رمزگردانی به حداقل می­رسند، پیچیدگی ادراکی تحت تأثیر قرار ‌می‌گیرد. اما ظرفیت حافظه­ کوتاه مدت بینایی را تعیین نمی­کند.

  

• • گلدشتاین و گلدشتاین (۱۹۹۸) نشان دادند که کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی- کمبود توجه بدون درمان، در حافظه ی کوتاه مدت بینایی عملکرد ضعیفی دارد و این در حالی است که با مصرف داروی ریتالین ‌می‌توان عملکرد آن­ها را در آزمون کوتاه­مدت حافظه­ بینایی تا حد کودکان عادی بهبود بخشید.

• • در تحقیق باتنر و لانگ فلت^[۱۶۴] ( ۱۹۹۱) حافظه­ کوتاه­مدت بینایی کودکان و نوجوانان عادی و ناشنوا را مقایسه کردند. آن­ها دریافتند که وقتی سوالات به صورت بصری و غیر کلامی باشد و به طور همزمان اجرا شود تفاوت معناداری از لحاظ حافظه­ بینایی کوتاه­مدت بین افراد عادی و ناشنوا وجود ندارد، اما وقتی سوال به صورت زنجیره­ای منعکس شد افراد ناشنوا پیشرفت پایین تری از خود نشان دادند.

• • هائو و گائو^[۱۶۵](۲۰۰۴) در پژوهشی به مقایسه حافظه­ حسی و حافظه­ کوتاه مدت بینایی در بین افراد جوان و مسن پرداختند. نتایج پژوهش نشان داد که عملکرد حافظه­ حسی به خصوص حافظه­ بینایی در افراد جوان ضعیف تر از افراد مسن ‌می‌باشد. اما افراد جوان دارای عملکرد بهتری در حافظه­ کوتاه مدت بینایی هستند.

• • ولاکس و کاراپیتساس (۲۰۰۳) در پژوهشی با عنوان « نقص حافظه­ بینایی در کودکان ۶/۶ تا ۵/۱۲ ساله مبتلا به اختلال نوشتن » ‌به این نتیجه رسیدند که این کودکان از مشکلات شناختی که تحت تأثیر حافظه­ بینایی است رنج می­برند.

• • بارنت، ماروف و همکاران^[۱۶۶] (۲۰۰۵) نمونه­ بزرگی از کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی- کمبود توجه شامل ۶۲ کودک شامل دارو و ۵۸ کودک تحت درمان دارویی را در مقایسه با ۳۹ کودک بهنجار همسان از نظر سن و جنس مورد مطالعه قرار دادند. در این مطالعه هر دو گروه مبتلا به بیش فعالی- کمبود توجه نقص حافظه­ بینایی داشتند.

• • گرافورد و دوی^[۱۶۷] (۲۰۰۸) نیز نشان دادند که نقص در مهارت­ های حافظه ی بینایی، یکی از مشکلات کودکان مبتلا به بیش فعالی، کمبود توجه ‌می‌باشد.

• • میراندا و مارکوس^[۱۶۸] (۲۰۱۲) در پژوهشی نشان دادند که افراد دارای ۶۰ سال و بالاتر و تحصیلات از ۸ سال کمتر دچار نقص در عملکرد حافظه­ بینایی هستند. در واقع عامل سن و تحصیلات بر روی عملکرد حافظه­ بینایی افراد تأثیر می­ گذارد.

• • چن و همکاران (۲۰۱۲) در پژوهشی به بررسی عملکرد حافظه در کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی پرداختند. بدین منظور ۳۰ کودک ( ۱۵ دختر، ۱۵ پسر ) مبتلا و ۳۰ کودک (۱۵ دختر، ۱۵ پسر ) غیر مبتلا را مورد آزمون قرار دادند. نتایج پژوهش نشان داد که کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی به طور قابل توجهی دچار نقص در حوزه­ حافظه­ بینایی هستند.

• • کیلولا، وتر و همکاران (۲۰۱۰) در پژوهشی با عنوان « اثر خودآگاهی شناختی بر بهبود حافظه­ بینایی در افراد مبتلا به وسواس جبری » پرداختند نتایج تحقیق نشان داد که افراد مبتلا به اختلال وسواس در مقایسه با افراد، دچار نقایصی در خودآگاهی هستند و با آموزش درمان­های شناختی به افراد ‌می‌توان خودآگاهی آن­ها و در نهایت عملکرد حافظه­ بینایی را بهبود بخشید.

• • کاون، نانسی اس و همکاران (۲۰۱۲) در پژوهشی با عنوان « پردازش احساسات ناکارآمد ممکن است کمبود حافظه­ بینایی را در الکسی تایمی توضیح دهد » نشان دادند که افرادی که دچار الکسی تایمی زیاد بودند، نسبت به گروهی که دچار الکسی تایمی کم بودند، نقص در حافظه­ کوتاه مدت بینایی را نشان داده ­اند.

• • داگلاسیز (۲۰۰۸) نیز طی تحقیقی عملکرد حافظه­ دیداری کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی- کمبود توجه را مورد بررسی قرار داده و نشان داد که این کودکان در یادآوری آزمون های مورد نظر ضعیف بوده ­اند.

• • اسپنسر و اسپنسر (۲۰۱۲) در پژوهشی به بررسی عملکرد حافظه­ بینایی در افرادی که دچار ضایعه در لوب تمپورال شده بودند، پرداختند. نتایج پژوهش نشان داد که افراد دارای نقص در لوب تمپورال دچار نقایصی در عملکرد حافظه­ بینایی بودند.

• • مک لاتچی ( ۱۹۸۷) در پژوهشی گزارش کرد که بوکسرهای آماتور دچار نقص در نواحی چون حافظه­ بینایی، حافظه­ کلامی و توجه می­باشند.

• • کوهن و همکاران (۲۰۱۱) در پژوهشی به مقایسه­ حافظه­ بینایی و شنوایی در موسیقی­دانان و غیر موسیقی­دانان پرداختند. بدین منظور ۱۰ نفر (۵ موسیقی­دان، ۵ غیر موسیقی­دان) مورد آزمون قرار گرفتند و این افراد را در معرض کلیپ­های بینایی ( جهت سنجش حافظه­ بینایی) و کلیپ­های صوتی ( جهت سنجش حافظه­ شنوایی ) قرار دادند. نتایج پژوهش نشان داد که بین حافظه­ بینایی دو گروه تفاوت معنا داری وجود ندارد اما موسیقی­دانان در حافظه­ شنیداری عملکرد بهتری را نشان دادند.

• • نیترینی، بروکی و همکاران^[۱۶۹] (۲۰۰۸) در پژوهشی به بررسی تأثیر سن، جنس و سطح تحصیلات بر عملکرد شناختی افراد در آزمون ( BCB- EDU ) پرداختند. در این مطالعه ۲۳۵ نفر ( ۲۰۷ زن، ۱۱۸ مرد ) با یک محدوده­ سنی ( ۸۱-۱۹) و سطح تحصیلات معین، مورد بررسی قرار گرفتند. یافته اصلی این مطالعه تأیید داشت که هم سطح سواد و هم عامل سن روی عملکرد شناختی ( حتی تست های ساده ی آزمون BCB-EDU ) تأثیر داشته است. سن بر عملکرد در حافظه­ ضمنی، حافظه­ فوری، یادگیری و بازیابی تصاویر تأثیر داشته است به طور کلی نتایج نشان داد که سن و میزان تحصیلات همبستگی معنی داری با عملکرد تست­های مربوط به حافظه دارد، اگرچه میزان نفوذ آن­ها با توجه به ماهیت آزمون حافظه متفاوت است و مردان دارای عملکرد بهتر در حافظه ی بینایی هستند.

• • دنیس^[۱۷۰] (۲۰۰۴) در پژوهشی به بررسی علوم عصب شناختی مرتبط با پیری پرداخت. نتایج پژوهش نشان داد که اگر چه بسیاری از فعالیت های شناختی با افزایش سن کاهش می­یابد، اما عملکرد حافظه­کاری و حافظه­ بلند مدت ممکن است به شکل متناقضی با افزایش سن، بهبود یابد.