از دیدگاه تهیه کنندگان صورت های مالی، محافظه کاری به عنوان کوششی برای انتخاب روشی از روش های پذیرفته شده حسابداری که به یکی از موارد زیر منتج می شود ، تعریف شده است:
-
- شناخت دیرتر درآمد فروش؛
-
- شناخت سریع تر هزینه؛
-
- ارزشیابی کمتر دارایی ها؛ و یا
- ارزشیابی بیشتر بدهی ها ( شباهنگ ، ۱۳۸۱، ۵۴ ).
واتز (Watts , 2002)محافظه کاری حسابداری را این چنین تعریف میکند:
لزوم تفاوت قائل شدن در اثبات پذیری شناسایی سود در مقابل زیان. طبق این تعریف از محافظه کاری، پیشبینی سودهای آتی، بایستی از قابلیت اثبات پذیری بیشتری نسبت به زیانهای آتی برخوردار باشد .
به طور کلی می توان محافظه کاری حسابداری را در سه مقوله به شرح زیر طبقه بندی کرد:
الف – مقوله رفتاری: بدبینی از خوش بینی بهتر است. به عنوان نمونه بر اساس رهنمودهای حسابدار بدهی های احتمالی(زیانهای احتمالی) تحت شرایط خاص شناسایی میشوند در صورتی که این رهنمودها در خصوص دارایی های احتمالی (سودهای احتمالی) کاربرد ندارد.
ب- مقوله زمان: زودتر نشان دادن زیان ها و هزینه ها از دیرتر نشان دادن آن ها بهتر است و دیرتر نشان دادن سودها و درآمدها از زودتر نشان دادن آن ها بهتر است.
ج) مقوله ارزش: کمتر نشان دادن سودها و درآمدها از بیشتر نشان دادن آن ها بهتر است و بیشتر نشان دادن زیانها و هزینه ها از کمتر نشان دادن آن ها بهتر است
۲-۲جایگاه محافظه کاری در استانداردهای حسابداری
هیئت استانداردهای حسابداری مالی که در سال ۱۹۸۰ شروع به فعالیت خود نمود ، محافظه کاری را این گونه تعریف میکند : محافظه کاری یک واکنش محتاطانه نسبت به شرایط ابهام است و سعی دارد ابهام و ریسک های ذاتی موجود در موقعیت های تجاری، به اندازه کافی مورد توجه واقع شوند و مراقبت لازم از آن ها به عمل آید.محافظه کاری یا احتیاط در چهار چوب مفاهیم نظری گزارشگری مالی ایران به صورت زیر تعریف شده است:
تهیهکنندگان صورتهای مالی درعین حال باید با ابهاماتی که به گونهای اجتنابناپذیر بربسیاری رویدادها و شرایط سایهافکنده، برخورد کنند. نمونه این ابهامات عبارت است از قابلیت وصول مطالبات، عمر مفید احتمالی داراییهای ثابت مشهود و تعداد و میزان ادعاهای احتمالی مربوط به ضمانت کالای فروش رفته. چنین مواردی با رعایت احتیاط در تهیه صورتهای مالی و همراه با افشای ماهیت و میزان آن ها شناسایی می شود. احتیاط عبارت است از کاربرد درجهای از مراقبت که در اعمال قضاوت برای انجام برآورد در شرایط ابهام مورد نیاز است به گونهای که درآمدها یا داراییها بیشتر از واقع و هزینه ها یا بدهیها کمتر از واقع ارائه نشود. اعمال احتیاط نباید منجر به ایجاد اندوختههای پنهانی یا ذخایر غیر ضروری گردد یا داراییها و درآمدها را عمداً کمتر از واقع و بدهیها و هزینه ها را عمداً بیشتر از واقع نشان دهد زیرا این امر موجب نقض بیطرفی است و بر قابلیت اتکای اطلاعات مالی اثر میگذارد.
نمونه هایی از کاربرد محافظه کاری در استاندارد ها عبارتند از:بند ۲۸و۳۶و۳۷و۵۷ استاندارد شماره ۴ «ذخایر،بدهیهای احتمالی و داراییهای احتمالی» بند ۴ استاندارد حسابداری شماره ۸ «حسابداری موجودی مواد و کالا »، بند۲۱ و ۲۴ استاندارد حسابداری شماره ۹ «حسابداری پیمان های بلند مدت»، بند ۴۰ استاندارد حسابداری شماره ۱۱«دارایی های ثابت مشهود»، بند های ۲۹ و ۳۱ و ۳۴ استاندارد حسابداری شماره ۱۵«حسابداری سرمایه گذاریها»، بند های ۳۳و۴۰ و ۴۴ استاندارد حسابداری شماره ۱۷«دارایی های نا مشهود» بند ۱و ۱۸ و ۲۱ استاندارد شماره ۳۱ «داراییهای غیر جاری نگهداری شده برای فروش و عملیات متوقف شده».
۲-۳ تفاوت محافظه کاری و احتیاط
محافظه کاری به نوعی دور اندیشی در مورد شناخت اخبار بد نسبت به شناخت اخبار خوب تعبیر می شود. در حالی که احتیاط عبارت است از به کارگیری دقت در اعمال قضاوت، در شرایط عدم اطمینان .بنابرین احتیاط نباید منجر به اندوخته های پنهانی یا ذخایر غیر ضروری گردد، یا اینکه داراییها و یا درآمد ها را عمدا کمتر از واقع و بدهیها و هزینه ها را عمدا بیش از واقع نشان داد . مثلا بر اساس محافظه کاری بعد از پیشبینی عدم وصول مطالبات در آینده ]پیشبینی یک خبر بد[ ، باید ذخیره مطالبات مشکوک الوصول محاسبه و در حسابها ثبت شود. اما در احتیاط، علاوه بر احتساب و ثبت ذخیره مطالبات مشکوک الوصول، باید دقت کافی در تخمین میزان سوخت مطالبات صورت گیرد، تا ذخایر منفی ایجاد نشود. ایجاد ذخایر منفی موجب انتقال بخشی از سود دوره جاری به دوره های آتی می شود. بنابرین در احتیاط علاوه بر دور اندیشی در مورد پیشبینی اخبار بد، باید دقت کافی در پیشبینی اخبار بد صورت پذیرد، تا در آمد ها و دارایی ها عمدا کمتر از واقع ، و هزینه ها و بدهی ها عمدا بیش از واقع نشان داده نشوند. احتیاط تأکید بیشتر بر قابلیت اتکا دارد. استفاده درست از احتیاط، موجب کاهش تعارض میان ویژگیهای کیفی یعنی تعارض میان محافظه کاری و بی طرفی می شود (بنی مهد و میر سپاسی،۱۳۹۰).
۲-۴ انواع محافظه کاری
محافظه کاری شرطی[۱۳] و غیر شرطی[۱۴]
محافظه کاری را به دو نوع شرطی و غیر شرطی تفکیک نموده اند. محافظه کاری غیر شرطی، در زمان شناسایی و ثبت اولیه اعمال شده و سبب می شود که خالص داراییها به مبلغی کمتر از ارزش بازار آن ها ثبت شود. مثل هزینه تحقیق اما محافظه کاری شرطی، در طول عمر خالص دارایی ها اعمال شده و سبب شناسایی به موقع زیان ها و شناسایی تاخیری سود ها می شود.مثل اقل بهای تمام شده و ارزش بازار.
انگیزه اصلی برای محافظه کاری شرطی، خنثی کردن انگیزه مدیران برای ارائه اطلاعات حسابداری غلط و دارای جانبداری رو به بالا در مواقعی است که رویدادهای نا مناسب اتفاق افتاده باشد. محافظه کاری شرطی را محافظه کاری پس رویدادی و محافظه کاری وابسته به اخبار نیز مینامند . انگیزه اصلی برای محافظه کاری غیر شرطی، سختی ارزیابی دارایی ها و بدهیهاست. محافظه کاری غیر شرطی را محافظه کاری پیش رویدادی یا محافظه کاری مستقل از اخبار نیز میگویند. انگیزه های مشابه نیز برای این دو محافظه کاری وجود دارد برای مثال، تابع نامتقارن زیان سرمایه گذاران موجب می شود اثر منافعی که آن ها از سود کسب میکنند کمتر از آسیبهایی که از زیانی با اهمیت مشابه میبینند. این دو مفاهیم مشابه نیز دارند که مهمتر از همه فزونی ارزش بازار خالص دارایی ها به ارزش دفتری آن ها است. (بیور و رایان، ۲۰۰۴)
۲-۵ دلایل کاربرد محافظه کاری
واتز (۲۰۰۳) دلایل کاربرد محافظه کاری را به شرح زیر بر می شمرد:(مهرانی،مرادی و اسکندر،۱۳۸۹)
توجیه مالیاتی
شناسایی نامتقارن سود ها و زیان ها ، مدیر را در کاهش ارزش فعلی مالیات پرداختی و در نتیجه افزایش ارزش شرکت یاری می رساند. تعویق شناسایی درآمد ها و تسریع شناسایی هزینه ها، مالیات های قابل پرداخت شرکت را به دوره های آتی منتقل میکند.
توجیه قراردادی