پس از آتش بس نوامبر ۱۹۱۸ و عقب نشینی نیروهای خارجی از اکراین در جنگ جهانی اول بواسطه عهدنامه برست – لیتوفسک از یک سو وهمچنین فروپاشی امپراطوری های اتریش – مجارستان در غرب و امپراطوری عثمانی در جنوب از سوی دیگر فرصت استقلال مجدد را برای اکراین فراهم آورد که در ژانویه سال ۱۹۱۹ اتحادیه اکراینی ها بوجود آمد.ارتش سرخ شوروی سریعا به این موضوع واکنش نشان داده و کی یف را اشغال کرد.تا اینکه درسال ۱۹۲۲ نهایتا جمهوری سوسیالیستی اکراین در قالب اتحاد جماهیر شوروی شکل گرفت.

( اینجا فقط تکه ای از متن فایل پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

۱-۲-۳ ) اکراین و اتحاد جماهیر شوروی
بعد از مرگ لنین و به قدرت رسیدن استالین^[۱۵]دراتحاد جماهیر شوروی ،پاکسازی استالینیستی متوجه اکراینی ها هم گردید و تعداد زیادی از نخبگان اکراینی مورد قتل و خشونت قرار گرفتند. درسال ۱۹۳۳ براثر قحطی شدید و مصادره محصولات کشاورزی که به دستور استالین در راستای سرکوبی ناسیونالیست های اکراینی صورت گرفت .(برآوردها حاکی از آن است که نزدیک ۱۰ میلیون نفر جان خود را ازدست دادند)^[۱۶] چیزی که اکراینی ها از آن به مثابه« نسل کشی از طریق ایجاد قحطی »یاد می کنند. در این راستا تمامی رهبران ناسیونالیست این کشور از جمله مایکولا اسکریپ نیک^[۱۷] اعدام شدند.
در سال ۱۹۳۹ هم زمان با حمله آلمان نازی به غرب لهستان ،شوروی نیز شرق آن کشور را به اشغال در آورد و بدین ترتیب در طول تاریخ پر فراز ونشیب اکراین برای اولین بار کل خاک اکراین تحت حاکمیت یک قدرت ویک کشور قرار گرفت .اما در ادامه جنگ جهانی دوم با حمله آلمان نازی به شوروی در سال ۱۹۴۱ بار دیگر اکراین به میدان نبرد قدرت های بیگانه تبدیل شد. نیروهای شوروی در زمان خروج از این کشور منابع موجود را تا جایی که می توانستند تخریب نموده و فرار کردند.در طول جنگ جهانی دوم، بسیاری از اکراینی ها ابتدا از آلمانی ها به عنوان نیروهای آزادی بخش از یوغ شوروی وحکومت خشن استالین استقبال و با آنها در برابر اتحاد جماهیر شوروی همکاری کردند. با این حال، تمسخر و تحقیر اسلاوها توسط نازی ها که فقط ژرمن ها را نژاد برتر می دانستند وخشنونت های هیتلری که جای پاکسازی های استالینیستی را گرفت و مردان و زنان اکراین را تحت فشار شدید قرارداد بسیاری از اکراینی ها را به مبارزان چریکی وپارتیزانی ضد آلمان و شوروی تبدیل کرد.در سال های ۱۹۴۳ و۱۹۴۴ نیروهای آلمانی به هنگام ترک این سرزمین همه آنچه از تخریب نیروهای شوروی بجا مانده بود را کاملا” نابود کردند. در زمان اشغال این کشور توسط نازی ها بسیاری از اکراینی ها از جمله ۵/۱ میلیون نفر یهودی کشته شدند. که بسیاری از آنها در ملاء عام در سایت هایی همانند سایت باب ین در خارج از کی یف تیر باران شدند. با این همه مبارزات چریکی حتی پس از خروج آلمان ها حتی تا سال ۱۹۵۳ بر ضد شوروی را ادامه دادند.
در طی و بعد از جنگ جهانی دوم چند تغییرات عمده ارضی در اکراین رخ داده است. در جنوب غربی منطقه جنوبی بسارابیا، در سال ۱۹۴۰ از رومانی جدا و به اکراین الحاق و بخش شمالی بوکووینا و بسارابیا نیز به عنوان گالیسیای شرقی نامیده شد.همچنین منطقه لیویو ، به طور رسمی از لهستان در سال ۱۹۴۵ و همچنین منطقه ترنس کارپاتین^[۱۸]که بخشی از چکسلواکی سابق بود در سال ۱۹۴۵ به اکراین واگذار شد، در نتیجه با تکمیل فرایند الحاق این سرزمین ها به خاک اکراین که آن زمان بخشی از اتحاد جماهیر شوروی بود در قالب جمهوری سوسیالیستی اکراین متحد شدند. پس از مرگ استالین در سال ۱۹۵۳ خروشچف به قدرت رسید وی که خود متولد اکراین بود نسبت به اسلاف خویش اهمیت بیشتری به اکراینی ها می داد و در سال ۱۹۵۴ شبه جزیره کریمه را به اکراین ضمیمه نمود.
۱-۲-۴ ) یک ملت مستقل
با شروع اصلاحات گورباچف^[۱۹] و تضعیف ساختارهای قدرت حکمرانی در اتحاد جماهیر شوروی ، اکراین نیز مانند دیگر جمهوری ها در ۲۴ آگوست ۱۹۹۱ اعلام استقلال کرد. پارلمان آن کشور عضو یت آن را در کشورهای مستقل مشترک المنافع تائید نمود.در دسامبر ۱۹۹۱ لئونید کراوچک اولین رئیس جمهور این کشور شد و در انتخابات مجلس و ریاست جمهوری که در سال ۱۹۹۴ برگزار شد از لئونید کوچما که نخست وزیر بود شکست خورد.
کوچما با اجرای اصلاحات و ایجاد اقتصاد بازار می خواست به اقتصاد اکراین سرو سامان دهد، اما نا کار آمدی شرکت های دولتی وسلطه شرکت های بزرگ بر اقتصادی بر آن کشور و سوء مدیریت نتوانست وضعیت اقتصادی اکراین را بهبود ببخشد و حتی بدتر نیز شد.در عرصه سیاسی نیز کشور با معضلات عمده ای مواجه شد در حالیکه بعد از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی اکراین دارای سومین زراد خانه سلاح های هسته ای بود با تصویب وامضای پیمان کاهش سلاح های استراتژیک و همچنین امضای پیمان منع گسترش سلاح های هسته ای در ۱۹۹۴بخش اعظمی از این سلاح ها را به روسیه انتقال وبخشی را نابود کرد ودر عوض روسیه متعهد شد که سوخت نیروگاه های هسته ای آن کشور را تامین نماید.اصلاحات اقتصادی و همکاری در خلع سلاح به این کشور در به دست آوردن وام ومساعدت های کشورهای غربی کمک شایان وقابل توجهی نمود.
اما تنش با روسیه بر سر شبه جزیره کریمه همچنان باقی ماند،در سال ۱۹۹۵ با تهدید به جدایی از سوی اکثریت روس تبار ، اکراین به این جمهوری خودمختاری اعطا نمود ولی بعنوان جزیی از اکراین باقی ماند.از موضوعات متنازع فیه بین روسیه واکراین ،ناوگان دریایی شوروی سابق مستقر در دریای سیاه بود که بر اساس توافق اولیه چهار پنجم این ناوگان تحت کنترل روسیه قرار گرفت و در ۱۹۹۷ طی توافق با دولت اکراین مقرر شد که این ناوگان عظیم دریایی تحت کنترل روسیه به مدت ۲۰ سال در بندر سواستوپول حضور وپایگاه نظامی داشته باشد.
در انتخابات پارلمانی ۱۹۹۸ بعلت افزایش فقر و فساد گسترده در بین حاکمان و کاهش شدید تولید ناخالص ملی منجر به نارضایتی عمومی از دولت شد و باعث پیروزی کمونیست هادر این انتخابات گردید.لئونید کوچما در سال ۱۹۹۹ پس از شکست دادن نامزد کمونیست پترو سیمونکو^[۲۰]، در دور دوم مجددا انتخاب شد و در دسامبر همان سال ویکتور یوشچنکو، رئیس بانک مرکزی و مدافع اصلاحات بازار آزاد را، به عنوان نخست وزیر انتخاب کرد. در آوریل سال ۲۰۰۰، رای دهندگان در رفراندوم تغییرات قانون اساسی که قدرت رئیس جمهور بر مجلس را افزایش می داد شرکت و اصلاحات در قانون اساسی را تایید نمودند.
در سپتامبر، ۲۰۰۰، روزنامه نگار مخالف دولت،موچکراکینگ^[۲۱]به قتل رسید. هنگامی که نوارصوتی ضبط شده حاکی از دخالت کوچما در قتل او و دیگر سوء استفاده های وی از قدرت پس از آن پخش شد، پارلمان دست از پشتیبانی کوچما کشید و مخالفان با تظاهرات گسترده ای در اوایل سال ۲۰۰۱ خواستار استعفای وی شدند.و پارلمان رای به عزل نخست وزیر یوشچنکوداد.در انتخابات پارلمانی مارس ۲۰۰۲ حامیان یوشچنکو موفق به کسب یک چهارم کرسی های مجلس شدند ودر ماه نوامبر ویکتور یانوکویچ بعنوان نخست وزیر انتخاب شد.در دسامبر، ۲۰۰۳، دیوان عالی کشور حکم داد که لئونیدکوچما می تواند برای دور سوم در انتخابات شرکت کند ودرصورت پیروزی رئیس جمهور گردد. (روندی که در اکثریت کشورهای جداشده از شوروی سابق اجرای می شود)تا اینکه نوبت به انتخابات ریاست جمهوری ۲۰۰۴رسید که این انتخابات نقطه عطفی در تاریخ معاصر اکراین است.
۱-۲-۵ ) انقلاب نارنجی
انقلاب نارنجی شامل سلسله اعتراضاتی است که از تاریخ نوامبر ۲۰۰۴ تا ژانویه ۲۰۰۵ میلادی در اکراین رخ داد.در انتخابات سال ۲۰۰۴ میلادی اکراین «ویکتور یوشچنکو» نخست وزیر سابق در دولت کوچما که خواستار روابط نزدیک تر با اتحادیه اروپا بود به همراه «ویکتور یانکویچ» رقابت کردند .ویکتوریانکویچ که نخست وزیر وقت و سیاستمدار طرفدار روسیه محسوب می شود و همیشه از حمایت های پوتین رئیس جمهور روسیه برخوردار بوده ،برنده این انتخابات اعلام شد.
اما بلافاصله بعد از پایان انتخابات ادعا شد که در انتخابات فسادهای گسترده مالی، ارعاب و تهدید رای دهندگان و تقلب مستقیم انجام گرفته است. در این فاصله زمانی کی‌یف پایتخت اکراین به کانون اعتراضات مردمی تبدیل شد و در سراسر کشور نیزانقلاب دمکراتیک با یک سری از نافرمانی‌های مدنی نمود پیدا کرد. دراین راستا که عمدتا”در بخش های مرکزی وغربی کشور تحصن و اعتصاب عمومی توسط جنبش‌هایی سازمان می‌یافتند انجام می شد به نتایج انتخابات ریاست جمهوری این کشور در سال ۲۰۰۴ اعتراض داشتند.مسموم شدن یوشچنکو در جریان مبارزات انتخاباتی و احتمال دست داشتن یانوکوویچ رقیب سرسخت یوشچنکو در این قضیه آتش انقلاب نارنجی اکراین را برافروخت. پس از ۶۰ روز تظاهرات حامیان یوشچنکو، مجلس این کشور نتیجه انتخابات را مخدوش و ملغی اعلام کرد و با برگزاری دوباره انتخابات که زیر نظارت موشکافانه ناظران داخلی و بین‌المللی بود، این بار ویکتور یوشچنکو با کسب ۵۲ درصد آرا قدرت را در دست گرفت. پارلمان نیز دست به اصلاح قانون اساسی زد و اختیارات رئیس جمهور را محدود تر ساخت. همچنین انتخاب نخست وزیر را مجددا” در اختیار پارلمان قرارداد.
خانم یولیا تیموشنکو اقتصاد دان و از رهبران انقلاب نارنجی و متحد یوشچنکو در جریان انتخابات سال ۲۰۰۴ محسوب می شد بعنوان نخست وزیرانتخاب شد. اما بواسطه چالش هائیکه با رئیس جمهور داشت ۷ ماه بعد به اتهام فساد اقتصادی و حمایت از حزب یانوکویچ ،ازنخست وزیری عزل شد. از سوی دیگر روسیه که طرفدار خود را در حکومت اکراین از دست داده بود .با بهره گرفتن از انحصار صادرات گاز فشار بر دولت طرفدار غرب را افزایش داد. شرکت گاز پروم روسیه اعلام کرد که دیگر حاضر نیست به قیمت سابق به اکراین گاز بفروشد وخواستار تجدید نظر و افزایش قیمت گاز صادراتی به آن کشور گردید.در ژانویه ۲۰۰۶ گازپروم عملا” شیر لوله های گاز رابست و اکراین و بخشی از اروپا را در زمستان سرد با چالش جدی روبرو ساخت.موضوع با میانجیگری کشورهای غربی و توافقات حاصله موقتا” حل و صادرات گاز به اکراین و اروپا از سر گرفته شد.
_{نقشه – درصد ارای یانکوویچ و یوشچنکو (نزدیک به غرب) در انتخابات سال} ^[۲۲]_۲۰۰۴
۱-۲-۶ ) انتخابات پارلمانی سال ۲۰۰۶
الگوهای رای دادن در انتخابات سال ۲۰۰۶ میلادی، تغییر خاصی نسبت به سه دور انتخابات سال ۲۰۰۴ میلادی نداشته است؛ در آن زمان غرب حامی انقلاب نارنجی بود اما روسیه سخت مخالف آن بود.با این وجود، دو تفاوت نیز در نتایج این انتخابات به چشم می خورد؛ اول آن که رای ۴۴ درصدی ویکتور یوشچنکو در ۲۶ دسامبر سال ۲۰۰۴ میلادی در انتخابات سال ۲۰۰۶ تکرار نشد و حزب او تنها ۸/۲۸ درصد آرا را به خود اختصاص داد.دوم آن که میزان شرکت مردم در انتخابات سراسری اکراین، نسبت به سال ۲۰۰۴ میلادی کمتر شده بود. به طور سنتی، شرق اکراین نسبت به غرب این کشور همواره تعداد کمتری از رای دهندگان را دارد و همین اتفاق در سال ۲۰۰۶ میلادی نیز افتاد.این انتخابات، شکست بزرگی برای کمونیست هایی بود که در قعر لیست احزاب سیاسی با حداقل ۳ درصد از آرا، قرار داشتند. آنها که در سال ۱۹۹۸ میلادی ۱۲۰ کرسی در اختیار داشتند، در سال ۲۰۰۶ میلادی مجبور شدند تنها به ۲۰ کرسی قناعت کنند.
از میان احزاب،۳ حزب را می توان بازیگران اصلی به شمار آورد. یکی حزب مناطق بود، دیگری حزب اکراین ما و حزب سوم نیز به یولیا تیموشنکو تعلق داشت. هر ائتلافی در پارلمان باید از میان دو حزب از این سه حزب شکل می گرفت. از آن جا که ویکتور یوشچنکو رهبر افتخاری حزب اکراین ما به شمار می آمد، حزب او قاعدتا یک پای ائتلاف را تشکیل می داد.اما ائتلاف های محتمل در انتخابات، حالتی دوگانه داشتند. اکراین ما در کنار تیموشنکو و یا اکراین ما در کنار حزب مناطق. احتمال زیادی وجود داشت که ائتلاف جدید پارلمانی اکراین که قرار است کار تشکیل دولت و تعیین نخست وزیر را برعهده داشته باشد، از تیم جدید اکراین ما در کنار تیموشنکو و نیز سوسیالیست ها تشکیل شود، زیرا تیموشنکو با حرارت بسیار برای یک ائتلاف نارنجی تبلیغ کرده و نسبت به خطرات هرگونه اتحاد با یانوکوویچ هشدار داده بود. دو عامل نشان می دهند که چرا ائتلاف نارنجی اکراین، دوباره باید شکل بگیرد. اول آنکه اتحاد با حزب مناطق، نوعی خودکشی سیاسی برای یوشچنکو به شمار می آمد؛ زیرا به مثابه خیانت به انقلاب نارنجی بود و موجب کاهش شدید حامیان یوشچنکو می شد. حتی در سپتامبر سال ۲۰۰۵ میلادی نیز که حزب اکراین ما یک تفاهم نامه استراتژیک را با حزب مناطق به امضا رساند، محبوبیت حزب اکراین ما به شدت نزول کرد و البته خود یوشچنکو نیز در ژانویه ۲۰۰۶ میلادی از پذیرش آن سرباز زد.
در زمان برگزاری انتخابات سال ۲۰۰۶ میلادی نیز حزب مناطق همچنان مشروعیت انقلاب نارنجی را رد می کرد و آن را یک کودتای غیرقانونی می دانست. حزب مناطق اکراین، حامی اصلاحات اقتصادی بود زیرا الیگارشی^[۲۳] ها و مردان عرصه تجارت، این حزب را اشباع کرده اند. با وجود این حزب مناطق در سال ۲۰۰۵ میلادی علیه به تصویب رسیدن سازمان تجارت جهانی رای داد. حزب مناطق با عضویت در ناتو مخالف بود و خواهان عضویت کامل اکراین در حلقه اقتصادی مشترک دوره پس از شوروی سابق شده است. این حزب در عین حال، معتقد است زبان روسی باید به عنوان دومین زبان رسمی این کشور شناخته شود.
از سویی چنین اتحادی پیام اشتباهی را به اتحادیه اروپا و ناتو می فرستاد و این طور القا می کرد که انقلاب نارنجی در حال عقب نشینی است. اتحادیه اروپا در آن زمان نیز موضعی خنثی نسبت به اکراین داشت و اگر اتحاد یوشچنکو با حزب مناطق شکل می گرفت چنین حالتی به شدت تقویت می شد و گروه هایی از اتحادیه اروپا که مواضع آنها علیه اکراین است، استدلال های بیشتری برای ادعاهای خود می یافتند. اتحاد با حزبی که با عضویت اکراین در ناتو مخالف است در عین حال ممکن بود منجر به عقب افتادن ارائه پیشنهاد ناتو به اکراین برای عضویت در این سازمان در سال ۲۰۰۶ میلادی شود.
قرارگرفتن حزب یولیا تیموشنکو در مقام دومین حزبی که بیشترین آرا را به خود اختصاص داده بود نیز در صحنه سیاسی اکراین از اهمیت زیادی برخوردار بود. تیموشنکو توانسته بود در فاصله انتخابات سال های ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۶ میلادی، تعداد آرای حزب خود را چهار برابر کند و خود را در موقعیت خوبی برای قدرت گرفتن قرار دهد. برعکس، حزب اکراین ما کرسی های کمتری را نسبت به سال ۲۰۰۲ میلادی به دست آورده و شرایط مطلوبی نداشت.اما چرا حزب اکراین ما که رهبر افتخاری آن رییس جمهور اکراین هم بود و با خواست مردم به پیروزی رسید، در این انتخابات موفق نبود؟ پاسخ این است که ویکتور یوشچنکو رییس جمهوری بوده که از تاکتیک انتحاری استفاده کرده است. او در سال ۲۰۰۵ میلادی اشتباهات فراوانی مرتکب شد که از جمله آنها کنار گذاشتن دولت تیموشنکو و دوپاره کردن اردوی انقلاب نارنجی بود. او که تفاهم نامه ای را با ویکتور یانوکوویچ به امضا رسانده بود، در جریان دعوا بر سر قیمت گاز روسیه نتوانست موفق ظاهر شود. او هم چنین مانع از انجام تحقیقات لازم در خصوص اتهاماتی شد که علیه برخی مقامات بلندپایه اکراینی وجود داشت. یوشچنکو در عین حال نتوانست به دنبال کسب قدرت و اختیاراتش از آنها برای گسترش نفوذ دولت در مناطق مختلف اکراین استفاده کند.
این اشتباهات منجر به اعتراض به انقلاب نارنجی شد و عملا به حزب تیموشنکو کمک کرد شرایط بهتری در انتخابات بیابد. به نظر می رسید که حزب اکراین ما به نوعی در مقابل رای دهندگان به انقلاب نارنجی قرار گرفته و از موضعی بالا به آنها نگاه می کرد و یوشچنکو نیز خود هدف انتقادات شدیدی قرار داشت. عده ای از مقامات ارشد تجاری اکراین که در سپتامبر سال ۲۰۰۵ میلادی اتهامات فساد مالی علیه آنها مطرح شد نیز در مقابل درخواست هایی که برای استعفای آنها از حزب اکراین ما مطرح می شد، ایستادگی کردند و به هشدار یوشچنکو توجهی نکردند ولی مجموعه این شرایط، کاملا به ضرر یوشچنکو تمام شد و حتی حزب اکراین ما نتوانست به یک حزب یک دست و حامی رییس جمهور تبدیل شود.یوشچنکو در واقع از درک مهمترین عامل بروز انقلاب نارنجی ناتوان مانده بود. فساد گسترده مالی و بی عدالتی در میان مقامات ارشد اکراین، عاملی بود که مردم این کشور را به ایجاد یک تغییر بزرگ و انقلاب نارنجی سوق داد؛ اما به تدریج با مشاهده بی توجهی یوشچنکو به این موضوع، افکار عمومی نیز اعتماد خود به رییس جمهور را از دست دادند.
با این وجود انتقادات گسترده ای که از عملکرد ویکتور یوشچنکو و دولت او ابراز می شود هم باعث نشد که مردم اکراین کاملا به بازگشت یانوکوویچ به قدرت تمایل داشته باشند. هرچه باشد یانوکوویچ مواضعی بسیار نزدیک به روسیه داشت و اکراینی ها کاملا نسبت به روسیه در موضع احتیاط قرار داشتند.
در ژانویه ۲۰۰۹، شرکت گازپروم روسیه دوباره صادرات گاز طبیعی به اکراین را قطع کرد. با اینکه در سال ۲۰۰۶ نیز روسیه از این ابزار برای تحت فشار قراردادن مخالفانش استفاده کرده بود این بار اروپا را نیز دچار چالش جدی نمود.بعد از سه هفته چانه زنی مقامات اکراینی و اتحادیه اروپا با توافقاتی که انجام گرفت و افزایش قیمت گاز صادراتی به اکراین جریان صادرات گاز ار سر گرفته شد. و این افزایش قیمت انرژی فشار مضاعفی بر توده های مردم وارد کرد و موجبات نارضایتی از حکومت وقت طرفدار غرب را در کنار سایر مسایل از جمله سوء مدیریت و فساد گسترده و رکود اقتصادی، فراهم نمود.
۱-۲-۷ )انتخابات ۲۰۱۰^[۲۴]
در انتخابات ریاست جمهوری در ژانویه ۲۰۱۰ هیچ یک از نامزدها نتوانستند اکثریت آرا را بدست آوردند. در این دور ویکتور یانوکویچ نفر اول و یولیا تیموشنکو نفر دوم شد.بیشترین آرای یانوکویچ از مناطق عمدتا” روسی زبان ساکن ایالت های شرقی وجنوبی بود.وبیشترآرای تیموشنکو نیز از مناطق اکراینی زبان ساکن در بخش های مرکزی و غربی بدست آمد.
پس از تشکیل دولت ائتلافی توسط یانوکویچ وی توانست بعد از ۶ سال به مسند قدرت برگردد. مدودف رئیس جمهور وقت روسیه این پیروزی را به یانوکویچ تبریک و مراتب خرسندی خود را اعلام کرد.روابط حسنه اکراین و روسیه مجددا” در ماه آوریل برقرار و با حضور نظامی روسیه در پایگاه نیروی دریایی سواستوپول تا ۲۰۴۲ موافقت شد.دولت عنوان نمود که این موافقت در قبال تخفیف قیمت گاز وارداتی از روسیه صورت گرفته است. اما در سال ۲۰۱۲ مشخص شد که روسیه قیمت گاز را پائین نیاورده است. از سوی دیگر بعد از انتخابات ۲۰۰۴ و روی کار آمدن طرفداران غرب که مقدمات الحاق اکراین به اتحادیه فراهم شده بود دولت جدید طرفدار روسیه این توافقات را ملغی اعلام نمود.
یانوکویچ در اکتبر ۲۰۱۱ تیموشنکو رقیب سرسخت سیاسی خود و تنی چند از اعضای دولت سابق را به اتهام فساد و سوء استفاده از قدرت دستگیر و روانه زندانی نمود.این عمل واکنش کمیسر عالی اتحادیه اروپا را بدنبال داشت.در طول سال ۲۰۱۲ داستان تکراری وحربه همیشگی مشکلات انتقال گاز طبیعی از روسیه به اروپا مجددا” از سوی روسها مطرح شدو این بار بهانه هزینه ترانزیت گاز از خاک اکراین به اروپا و… را عنوان و اعلام کردند روسیه در صدد است بخش عمده صادرات گاز به اروپا را ازطریق خاک بلاروس انجام دهد و خط لوله بلاروس را جایگزین خط لوله انتقال گاز از خاک اکراین بنماید، و هم چنین وارادات پنیر از اکراین را تحریم نمود که مشکلات عمده ای را متوجه صادر کنندگان و تولید کنندگان کرد.یانوکویچ در ادامه خوش خدمتی ها به روسیه لایحه رسمیت یافتن زبان رسمی بجای زبان اکراینی در مناطق روس زبان نشین تصویب را نمود که این موضوع از سوی اپوزیسیون محکوم و آن را طرحی در راستای افزایش نفوذ روسیه در اکراین عنوان نمودند .
در اکتبر، ۲۰۱۲، درانتخابات پارلمانی حزب مناطق به رهبری یانوکویچ موفق به کسب اکثریت کرسی ها پارلمان شد. این انتخابات مورد اعتراض مخالفان دولت واقع و عنوان شد که در انتخابات و شمارش آرا تقلب صورت گرفته و دولت به مهندسی انتخابات دست زده آرای احزاب مخالف را سرقت کرده است و مشروعیت نتیجه انتخابات هم از سوی مخالفان وهم از سوی اتحادیه اروپا زیر سوال رفت . حزب مناطق با ائتلاف به معرفی کابینه اقدام و آزارف به سمت نخست وزیر انتخاب گردید.
_{نقشه موقعیت شهرهای زیروبالای یک میلیون نفر همراه با طیف طرفداران یانکویچ}^[۲۵]_{(طرفداران روسیه) و تیموشنکو(طرفداران غرب) در انتخابات سال ۲۰۱۰}
۱-۲-۸ ) بازگشت انقلاب وشروع بحران اکراین درسال ۲۰۱۳
نقطه شروع بحران اکراین به این صورت بود که در ۲۱ نوامبر ۲۰۱۳ رئیس جمهور ویکتور یانوکویچ اعلام کردکه کی یف مراحل انعقاد یک توافق تجاری با اتحادیه اروپا را رها کرده وحاضر به امضای آن نیست و در مقابل با روسیه یک موافقت نامه تجاری را امضا خواهد کرد. در پی این خبر نا آرامی هایی در پایتخت شروع شد و از ۳۰ نوامبراین نا آرامی ها با چاشنی خشونت همراه شد.
سرویس بین المللی باشگاه خبر نگاران به نقل از خبرگزاری آسوشیتدپرس در گزارشی رویدادهای مهم در بحران سیاسی اکراین را به شرح زیر اعلام کرده است^[۲۶]
۲۱ نوامبر سال ۲۰۱۳ میلادی :دولت “ویکتور یانوکوویچ” رئیس جمهوری اکراین رد توافقنامه تقویت مناسبات با اتحادیه اروپا و در عوض تلاش برای برقراری همکاری نزدیک تر با روسیه را اعلام کرد.معترضان به خیابان ها آمدند.
۳۰ نوامبر :تصاویر معترضان که با باتوم های پلیس خونین شده بودند به سرعت منتشر و موجب جلب حمایت مردم از تظاهرات شد.
۱ دسامبر :حدود ۳۰۰ هزار معترض در میدان استقلال کی یف جمع شدند که بزرگترین تجمع از زمان انقلاب نارنجی در سال ۲۰۰۴ میلادی تاکنون بود.فعالان ساختمان شهرداری کی یف را تصرف کردند.
۲۲ ژانویه سال ۲۰۱۴ میلادی : سه معترض در درگیری های میان پلیس و تظاهرکنندگانی که سنگر درست می کردند ، کشته شدند.
۲۸ ژانویه :نخست وزیر اکراین استعفا و پارلمان قوانین شدید ضد اعتراضات را که موجب خشونت شده بود لغو کرد.
۱۶ فوریه :فعالان مخالف در ازای آزادی ۲۳۴ معترض بازداشت شده به تصرف ساختمان شهرداری کی یف پایان دادند.
۱۸ فوریه : معترضان به صفوف پلیس حمله کردند و پس از اینکه پارلمان مانع اصلاح قانون اساسی در زمینه محدود کردن اختیارات رئیس جمهور شد در مقابل پارلمان آتش به پا کردند نیروهای پلیس ضد شورش با توسل به خشونت سعی کرد معترضان را از میدان استقلال عقب برانند.در این درگیری ها دست کم ۲۶ نفر کشته و صدها نفر زخمی شدند.
۲۰ فوریه: ساعاتی پس از اعلام آتش بس ، خشونت و درگیری میان معترضان و نیروهای پلیس ضد شورش از سر گرفته شد.بیش از ۸۰ نفر از جمله شمار زیادی از معترضان به ضرب گلوله کشته شدند.
۲۱ فوریه :رهبران معترضان و یانوکوویچ بر اساس طرحی به میانجیگری اروپا درباره تشکیل دولت جدید و برگزاری انتخابات زود هنگام توافق کردند.پارلمان اختیارات رئیس جمهوری را کاهش و به آزادی یولیا تیموشنکو رقیبش از زندان رای داد.یانوکوویچ پس از اینکه معترضان کنترل کی یف را به دست گرفتند از پایتخت فرار کرد.
۲۲ فوریه : پارلمان اکراین به برکناری یانوکوویچ و برگزاری انتخابات جدید رای داد.تیموشنکو آزاد شد و در حضور دهها هزار نفر در میدان استقلال سخنرانی کرد.
۲۳ فوریه :پارلمان اکراین اختیارات رئیس جمهوری را به “الکساندر تورچینوف” رئیس جدید پارلمان و متحد تیموشنکو واگذار کرد.مقامات جدید اکراین برای جلوگیری از بروز مشکلات مالی ازغرب درخواست وام کردند.معترضان هوادار روسیه تظاهرات بر ضد مقامات جدید اکراین را در کریمه محل استقرار پایگاه اصلی نیروی دریایی روسیه آغاز کردند.
۲۴ فوریه : دولت موقت اکراین حکم توقیف یانوکوویچ را صادر کرد. دیمیتری مدودف نخست وزیر روسیه مقامات جدید اکراین را به سخره گرفت.